Van oude koeriers de dingen die voorbijgaan.
Onze lieve Meneer Wijnands heeft zijn laatste rit gemaakt. Tot voor enige jaren was hij onze nooit versagende koerier. Maar tegelijkertijd was hij zo veel meer dan dat. Om te beginnen de Meneer die er al was toen ons reclamebureau nog geboren moest worden. Die na een eerste leven als aimabele autodealer (ja, die bestaan) de exclusieve koerier van ons bedrijf werd. En dat tot zijn 84ste is gebleven. Weer en wind trotserend, hemel en aarde bewegend. De Meneer die langs ’s heren wegen raasde (nou ja, raasde, bedachtzaam voortbewoog), met Mevrouw Wijnands aan zijn zijde. “Gezellig, toch?” Die het land doorkruiste, om mensen blij te maken met waar we hem ook maar mee op pad stuurden, met nooit een onvertogen woord. Zelfs de meest onaangename medeweggebruiker kon hem niet van zijn stuk brengen. De Meneer die bij een personeelsuitje het spelen van een moordspel te onaardig vond, zo’n man. Waar we altijd op konden vertrouwen, dat hij er was en overal kwam. Die elke weg, elke voordeur wist te vinden. Die vaker bij onze klanten thuis aan de deur is geweest dan wie ook van Han Snel. Die überhaupt meer Han Snellers heeft zien komen en gaan dan wie ook. Die man, deze gentlemankoerier die wist dat snelheid een relatief begrip is, dat het gaat om de aankomst en het bezorgen. Die Meneer is er niet meer. Dat doet ons verdriet. Maar we kunnen ons niet anders voorstellen dan dat ook God hem als een heer heeft ontvangen.
